Vredig gekras.
Voorlopig zal ik dit
witte gebied niet verlaten. 

Schaatsers zwaaien woorden
                Luister: we zijn dronken geworden
                van geluk en het bevroren water
                we kunnen niet stoppen! 

O, kinderen vergeet dit niet!
                De late middagschemer
                bewaar het wilde plezier.
                Leg het bij je voorraad herinneringen
                die niet zijn uit te geven! 

Ik ben zeer traag geworden.
De verlaten bomen in de verte
schitteren in het maanlicht
als ik naar huis ga.
Gearmd met het landschap
vol geheimen en zijn eenzaamheid…

(c) Geraldine Bank-Caenen

Vannacht droomde ik de tijd terug
Bij het licht van de maan waagde ik me
overmoedig in de voetstappen van Monet, 1871

Zie het huis, de bomen, en
wijds zicht op de Zaan
Een verlangen dat heimwee is
alsof het beeld van mij is en dat ik
het nog één maal wil terug zien
zo vertrouwd.

Bijna geloofde ik dat de hunkering sterk genoeg was
om dat verstilde beeld tot leven te brengen
en er ontstond een ondraaglijk gemis.

Uitgedroomd ging ik naar huis
en ja, echt, mijn blauwe huis.
Renoir – blauw.

(c) Geraldine Bank-Caenen,
over het Blauwe Huis in Zaandam

(vrij naar Rutger Kopland)

Zoveel gerechten
vraag me naar Toscane
noem Frankrijk
ik zie ze voor me
de restaurantjes met hun
fameuze streekgerechten

In Madrid, met zijn tapasbars, ik
heb ze gezien en geproefd

Met gemak en met
droge ogen kan ik denken
aan de terrasjes met vrienden
waar we Brugse Leffe dronken
daar ben ik werkelijk hard in

…Maar Foodfestival
aan de Zaan
in de Zaanbocht
Op een zomeravond,
WOW!

(c)Geraldine Bank-Caenen,
ter gelegenheid van het Foodfestival aan de Zaan in Wormerveer

Een groep mussen is komen
wonen in mijn tuin en haag.
Dan zitten ze op een rij
naast elkaar,
en soms komt er in de namiddag
uit de weilanden van het Wormerveld
parmantig een fazant op bezoek.

Er woont een geheim in mijn hoofd
dan ben ik onderweg en
laat me meenemen door
de wind,
een vlaag in de hoge bomen
en het onverwachte schreeuwen
van meeuwen
zo eisend
Wie kent hun geheim?

Soms loopt de tijd met mij mee
als gezelschap
op mijn zoektocht naar dagen
van goud, zo mooi
dat het pijn doet
en troost.
Dan woont er een gedicht
in mijn hoofd.

 (c) Geraldine Bank

Is het mijn schuld
dat ik ben verdwaald
in dit gebied
en geen weg terug
wil vinden? 

De wind roept:
vertrouw maar op de
geur van industrie.
Zie, hoe fier ze daar staan
de gebouwen.
de werkers uit het begin.
de ADELAAR: om mijn tijd
in stand te houden
waak ik over hen
zo vergeten ze niet
hoe het begon

Een meeuw vliegt in
het oog van de herfst
de winter in de rug.
Over de oude Zaan
hangt nevel die
weemoedig stemt.
Hoe verdroeg men vroeger
de eenzaamheid?
Werken aan een bestaan
voor het nageslacht.
Harde werkers
zonder woorden.

(c) Geraldine Bank-Caenen

Ik heb heimwee naar het
verre verleden 

Dan creëer ik mijn eigen
magische beelden:

De oude wind en de straten, ongeplaveid
donker, met misschien ergens
een lantaren, enige troost 

Reizigers, over het water
van ver gekomen in het
duister, de mist
verlangen naar onderdak. 

Een houten pand stond
400 jaar te wachten om
‘herinnerd’ te blijven:
Vakmensen hebben de ziel
gevonden en ontrafeld.

Nu dwaal ik in mijn eigen beelden
die werkelijkheid werden.
Met dank aan de vakkunde
tot kunst verheven! 

(c) Geraldine Bank- Caenen

Laat in de avond fiets ik
over de Zaanbrug naar huis
en koester me in het warme licht van
de pakhuizen uit het verleden
die al zo lang verwant, vertrouwd
zijn met de Zaan. 

Lang geleden, toen we jong en
zorgeloos waren bracht mijn liefste
mij over de Zaanbrug naar zijn thuisland
waar de cacao gemaakt werd
die ik in mijn kindertijd dronk. 

Nu is mijn liefste gestorven
en dwaal ik in reservetijd
over de paden waar we liepen
en altijd vanzelfsprekend
dat ik blijf.

Maar laat in de avond, op de fiets,
het warme licht en de oude Zaan….
VERLEIDERS ZIJN HET, OUDE CHARMEURS!

(c) Geraldine Bank-Caenen