Hans de Roo schreef als student zijn scriptie over de fameuze dichter Rainer Maria Rilke. Begon vele jaren later aarzelend zelf gedichten te schrijven. Volgde met Kees-Jan Sierhuis in het begin van deze eeuw cursussen poëzie bij Gerard Beentjes. Toen is volgens eigen zeggen het schrijven pas echt begonnen. Op de Schrijversvakschool in Amsterdam heeft hij zich in 2012 en 2016 verder bekwaamd in het ambachtelijk schrijven van poëzie. Ook gaf hij met stadsdichteres Mandy Pijl een jaar les aan belangstellende dichters. Hij schrijft over van alles en nog wat en graag nog meer. Bij herhaling beweert hij dat bescheidenheid zijn beste eigenschap is.

En of Hans de Roo in Heerhugowaard was!

Dichter Hans de Roo gaat op stap met zijn gedichten. Op 3 november was hij te gast in de bibliotheek in Heerhugowaard bij Schrijvenswaard. Naar hem kijken en luisteren kan via deze link.

En rustig meelezen kan ook!

EN OF

Niets is wat het schijnt
maar ik bén als ik schrijf
door kolfjes van mijn hand

en nog voor de eerste koffie
lees ik trouw de krant.

Vergeleken met een Kant of Hegel
is mijn brein van post de zegel,
ben ik de arme monnik aan het werk
gestempeld door het ik-tijdperk.

In vijfkwartsmaat des monds getikt
dat niets is wat het lijkt
en schijn de moeder van beweging is
op het verkeerde been.

Kijk maar hoe een boerenzwaluw
op zijn muggenjacht zigzag
door de ruimte schiet als Arjen Robben,
in je blikveld of net weer niet,

Of zie hoe een opgejaagde gazel
in stofwolken opstuift voor de sluipleeuw
en in gehoekte springloop nog versnelt
waarna de leeuw afhaakt, uitgeteld.

Als elke seconde telt,
belt een dolfijn 112
luchtbellen uit een stille oceaan.

Een traan vliedt in de overloop.
Men is er even niet.

Wat weg is,
is ooit gezien.

 

 

 

2018-11-06T00:36:15+00:00 Gedichten Hans de Roo|

Poëzie bij Zaanse oorlogsmonumenten

Vanwege zeventig jaar bevrijding én de afronding van het prachtige, educatieve project Monumenten Spreken, schreven Zaanse Dichters bij alle 28 lokale oorlogsmonumenten poëzie. Onze dichter Hans de Roo schreef het overkoepelende en indrukwekkende ‘Monumenten Spreken’.

Monumenten spreken

Achtentwintig monumenten
met de Zaanstreek nauw verweven
herinneren aan het immense oorlogsleed
en gedenken wie voor vrijheid streed
ten koste van het eigen leven.

Monumenten van steen of staal,
een boek dat open ligt, een beeldengroep,
over elk der monumenten is een film gemaakt,
achter elk der monumenten schuilt een verhaal.

Over hoe men ageerde, protesteerde.
En staakte. In verzet ging, saboteerde.
Illegaal kranten maakte, kranten waarin
het echte oorlogsnieuws zich verder zong.

Over het lot van de Amerikaanse bemanning
die uit een brandend vliegtuig sprong.

De schooljuf die twaalf onderduikers verborg
en zorg droeg voor het dagelijkse brood.
Wie een baby redde op een tweesprong
van gedachten uit innerlijke nood.

Of het verhaal over het Joodse meisje
dat op een dag verdween. 

De verzetsman die verraden door de buren
in de cel de nachtelijke uren aftelt
voor zijn dood.

Zo velen kwamen om.
Monumenten spreken de namen.

Het boekje met alle gedichten kun je downloaden vanaf de site van het Stedelijk Comité 4 en 5 mei Zaanstad.

Klinkt de Fbrk?

Gij dan, hoog ogenden, houders van de stad
en gij, hooggeachte leden van gemeenteraad
hoor toch uw burgers, nóg is het niet te laat,
keer terug op uw schreden van een dwalend pad!

Ofschoon fassaden nieuw in stijl verrezen
voor een stapelgek hotel en fraai stadhuis
verdween aan stedenschoon nu luid geprezen
door de eeuwen heen Zaans erfgoed met man en muis.

Om een filmtheater zo maar te laten wijken,
pas gerenoveerd, het geld spoorslags naar de maan
door in één Cultuurhuis van 30 miljoen op te gaan

is niet wat duizenden van uw burgers blijken
te onderschrijven, de Fabriek draait op ruim één baan.
Gij dan, laat wat waarde heeft bewezen, voortbestaan!

(c)Hans de Roo

2017-09-12T19:46:47+00:00 Gedichten Hans de Roo|

Voilà

Boven een dijkje in het wijde Wormerland
staat een torenvalk veerkrachtig wind te wieken
gelijk een helikopter boven zee of strand
in surplace, al koekeloerend en maar kieken

wat onder hem bewegen wil als daag’lijks brood.
Met vrome vleugelslag is hij aan het bidden
onderwijl het vizier scherper op het midden,
het doelwit gekrijt en dán, de val voor de stoot.

Maar plots op kruisteken schuift ongebeld een fiets
door het beeld, verschrikt de vogel voor even
die wegzwenkt, de nederlaag half toegegeven.

Mocht men mij ooit bevelen, schrijf alles of niets,
antwoord ik, in de natuur wordt wet geschreven.
Wie van standpunt verandert, schept afstand, vindt iets. 

(c) Hans de Roo

2017-09-12T20:15:44+00:00 Gedichten Hans de Roo|