Word ik zo stom…
als het achtereind van mijn achternaam?
Eens was ik zo voornaam,
maar die status is naar de maan.
Wie wil er hulp? Ik kom er aan!
Nu loop ik doelloos in de Koog
en langs de Zaan,
op zoek met het oog op een baan
en zie slechts soms vacatures staan
van bedrijven aan de Zaan.
Maar zien ze mij wel zitten?
Zien ze mij wel staan?
Staat mijn aanbod hen wel aan?
Het eindigt steeds:
Bedankt meneer Klaas, helaas…
ik word niet uw baas, U kunt wel gaan.
Zo gaat het met mij en dat maakt me niet blij.
Want ik heb zo mijn best gedaan,
maar zie mij aan de afwas staan,
als ik de rest van het huishouden
ook al heb gedaan. Zó is er geen bal meer aan.
Het licht gaat uit… misschien weer aan.
De rekeningen én het gevoel zijn:
NIET VOLDAAN!
Daar komt weer een deurwaarder aan.
Wat heeft die man een baan!
Hij ziet al gauw… de televisie staan.
En geeft zijn eigen visie aan.
Ik voel me als een kat in het nauw,
moet die TV nu ook al gaan? Al gauw?
Waaruit bestaat nu eigenlijk mijn bestaan?
Waar denken al die heren aan?
Schulden?, schulden!?
Het Schuldensanerings-tijdperk breekt aan.
Hulde, hulde! … Aan de deurwaarders
van Koog aan de Zaan.
Het is met mij gedaan!

(c) Klaas H. Wezel,
vrijwilliger Schulddienstverlening